Winst privé
lasten publiek bezit
Wanneer zich ernstige crises voordoen, dan hebben de
grote concerns behoefte aan staatsingrijpen.
Staatsingrijpen om oorlog te voeren, om bedrijven te
redden, om een revolutie te voorkomen, wat dan ook.
In rustiger vaarwater – als het kapitaal zich meer kan
concentreren op het vergroten van het deel van de
koek dat ze mag opslokken – dan horen we het
omgekeerde. Dan is een kleine staat nodig (snijden in
de voorzieningen voor gewone mensen), een staat die
de bedrijven niet hindert (geen regels, minder
belasting maar meer subsidie), een staat die bedrijven
winst laat maken aan publieke voorzieningen.
Daarom was het dat Rutte in 2012 zich in de
verkiezingscampagne afzette tegen parlementair links
met de grap: “U weet het hè, als je links het beheer
zou geven over de Sahara, wat er dan gebeurt. Binnen
de kortste keren is het zand op.” Wat er aan kwam was
snijden in voorzieningen, minder belasting voor
bedrijven en privatisering. Het geld voor de gewone
mensen was binnen de kortste keren op.
Nu zegt Rutte: “We zijn natuurlijk een land dat in de
kern diep socialistisch is.” Hij bedoelt niet wat hij zegt,
hij bedoelt dat de grote kapitalisten behoefte hebben
aan een rondje stevig staatsingrijpen. Hij kiest zijn
woorden om de mensen te verwarren. Hij doet alsof
meer staatsingrijpen socialistisch is. Maar als
staatsingrijpen vooral de grote bedrijven ten goede
komt, dan is daar niets socialistisch aan.
Marx en Engels ontmaskerden deze truc in het
Communistisch Manifest zo: “Het socialisme van de
bourgeoisie bestaat juist in de bewering dat de
bourgeois bourgeois zijn – in het belang van de
arbeidersklasse.”
En kijk: de grote bedrijven krijgen tientallen miljarden
toegeschoven. Schijnheilig zeggen Rutte en Koolmees
dat de reden daarvan niet is dat de rijken zich willen
blijven verrijken, maar dat werkgelegenheid gered
moet worden: we zijn bourgeois (kapitalist) in het
belang van de arbeidersklasse. En zelfs als de bedrijven
die steun ontvangen mensen ontslaan, dan is het om
werkgelegenheid te redden.
Echt socialistisch is het als de productiemiddelen in
maatschappelijk eigendom zijn en de staatsmacht in
handen van de arbeidersklasse ligt. Elke crisis in het
kapitalisme roept om deze oplossing, maar voor deze
oplossing moeten we niet bij Rutte zijn, maar op de
arbeidersbeweging vertrouwen.
Stop de georganiseerde
6 april 2020
In de supermarkt probeert
iedereen op anderhalve meter
afstand om elkaar heen te
laveren. In zorginstellingen
dwingen zorgbestuurders de
zorgwerkers on onbeschermd
te werken, zonder mondkapje,
zonder schorten, soms zelfs
zonder handschoenen.
Er vallen honderden doden. De
specialisten
ouderengeneeskunde hebben
inmiddels 1100 besmettingen
geteld en 1700 ‘verdenkingen’.
In de meeste gevallen
onnodige doden en
besmettingen omdat de
collega’s in de zorg
onbeschermd moet werken.
Deze werkwijze is hardnekkig
verdedigd door
zorgbestuurders. Hun
argumenten daarvoor waren
tot gisteren nog: ‘mondkapjes
zijn niet nodig, jullie maken de
bewoners maar ongerust, als
dadelijk de voorraden op zijn is
het jullie schuld, mondkapjes
geven alleen maar
schijnveiligheid’.
Het blijkt een dodelijk beleid,
waarvan de gevolgen
bovendien massaal onder het
tapijt worden geveegd, want
deze doden worden niet
meegeteld in de officiële
statistieken.
Voor de regering zijn het
waarschijnlijk nummers in de
statistiek, maar voor hun
dierbaren en verzorgenden zijn
het unieke mensen - met hun
eigen geschiedenis, plaats in
het gezin en hun eigen
verdiensten. Mensen dus om
met alle mogelijke zorg te
omgeven en maximaal te
behoeden voor ziekte en
ongemak.
Veel zorgbestuurders weigeren
aan familie en naasten
openheid van zaken te geven
over het aantal besmettingen
en doden. Mensen die hun
dierbaren niet mogen
bezoeken omdat de
instellingen en thuissituatie
zijn afgesloten, zijn ten einde
raad.
Zorgcollega’s worden
onderdrukt en geïntimideerd
en mogen geen eerlijke
informatie geven of het
probleem op een andere
manier naar buiten brengen.
Een groot deel van de
zorgverleners is bovendien zelf
besmet geraakt en besmetten
op hun weer hun gezinnen en
een volgende groep kwetsbare
cliënten.
Zorggroep Delft en FNV
Offensief Rotterdam brachten
de misstanden wél naar buiten
en brachten de bal aan het
rollen. Inmiddels spreek ook
beroepsvereniging V&VN zich
uit en spreken ook de
specialisten ouderenzorg zich
uit. Beter ten halve gekeerd
dan ten hele gedwaald want
veel te lang hebben zij het
dodelijke beleid van
zorgbestuurders gevolgd.
Zorgbestuurders hebben
tienduizenden kwetsbare
mensen en hun verzorgers
willens en wetens in
levensgevaar gebracht.
Collega’s in de zorg moeten
tegen de verdrukking in alle
noodklokken luiden om dit tij
te keren. Opnieuw! Dat is een
les voor de toekomst. Wie is de
zorg? Wij zijn de zorg!
Collega’s in de zorg moeten
hun belangen doorzetten en
zich nooit meer onder laten
schoffelen!
zorg in actie
ramp in zorginstellingen
